Χίτσκοκ (Hitchcock 2012)

Θα μπορούσα να απαριθμήσω αρκετούς λόγους για να δει κάποιος μια νέα ταινία, όπως το “Hitchcock” (2012) που κυκλοφόρησε την προηγούμενη εβδομάδα στην Ελλάδα.

Ένας καλός λόγος για να δει κανείς μια νέα προβολή βιογραφικού περιεχομένου, συνήθως είναι ο πολύπειρος και καταξιωμένος σκηνοθέτης που αναλαμβάνει τέτοιου είδους projects. Σ’ αυτή την ταινία αυτό δεν ισχύει, αφού οι παραγωγοί της Fox εμπιστεύτηκαν τη δουλειά στον άγνωστο σκηνοθέτη-σεναριογράφο Sesha Gervasi (εγώ προσωπικά ούτε στο IMDb δεν τον είχα δει). Το σενάριο της ταινίας βασίστηκε σε μια νουβέλα που φέρει το όνομα “Alfred Hitchcock and the making of Psycho”.

Βέβαια ο άγνωστος σκηνοθέτης δεν τα βρήκε και τόσο σκούρα, γιατί το καστ των ηθοποιών που είχε στην διάθεσή του είναι αξιοζήλευτο. Έτσι ερχόμαστε λοιπόν στον πρώτο από τους τρεις πολύ καλούς λόγους για να δει κάποιος το «Χίτσκοκ»…

Πρώτον, για τους ηθοποιούς.
Περιττό να αναφέρουμε πως οι ερμηνείες είναι πολύ καλές (οκ δε μιλάμε για οσκαρικές).
Θα δούμε ακόμη και σε μικρούς ρόλους ηθοποιούς με γνώριμες «φάτσες» που και όνομα να μη θυμόμαστε θα πούμε σίγουρα «ρε συ αυτός δεν έπαιζε σε εκείνη την ταινία» κ.λπ…
Τα πιο αναγνωρίσιμα ονόματα είναι πέντε: ένας άντρας, τέσσερις γυναίκες. Άλλωστε όπως είναι γνωστό ο Άλφρεντ είχε αδυναμία στις γυναίκες πρωταγωνίστριές του (ειδικά τις ξανθιές). Ας ξεκινήσουμε από το «αδύναμο φύλο» (αααχχ, οκ κυρίες μου μη βαράτε, λάθος έκφραση) «ωραίο φύλο»! Καλύτερα ε;

H Jessica Biel ως Vera Miles

Η Jessica Biel παίζει το ρόλο της Vera Miles, που συνεργαζόταν τότε με τον Χίτσκοκ και ο ίδιος ήθελε να την κάνει μεγάλο αστέρι. Η ίδια προτίμησε την οικογένειά της από το Χόλλυγουντ, την αδικείς;

H Toni Collette ως Peggy Robertson

Στον ρόλο της αφοσιωμένης βοηθού του Χίτσκοκ, Peggy Robertson, θα δούμε την Toni Collette, που την μάθαμε πιο πολύ από το εκπληκτικό “Little Miss Sunshine” (χαρίζει επίσης τη φωνή της στο πολύ καλό καρτούν “Mary and Max”).

Scarlett Johansson / Janet Leigh

Την μητέρα της Jamie Lee Curtis και σύζυγο του Tony Curtis, Janet Leigh, την ερμηνεύει η Scarlett Johansson. Την οποία ομολογουμένως την έχουν διαλέξει να συμμετάσχει σε πολύ ωραίες ταινίες την τελευταία δεκαετία (“Match Point”, “Vicky Christina Barcelona”, “The Prestige”). Έχει να καυχιέται ότι υπήρξε μούσα και του μεγάλου Woody Allen και είναι επίσης (συγνώμη και πάλι κυρίες μου) πολύ respect….(κλείνω μάτι).

H Helen Mirren στο ρόλο
της κυρίας Χίτσκοκ

Από γυναικείες παρουσίες άφησα για το τέλος την οσκαρική Helen Mirren (“The Queen”), που βλέπουμε στον ρόλο της Alma Reville. Εδώ το Λενάκι δίνει μία από τις καλύτερες ερμηνείες της σαν σύζυγος/αφανής συνεργάτης του Χίτσκοκ και μια από τους λίγους που υποστήριξαν το συγκεκριμένο εγχείρημα. Άρα ο Χιτς σε αντίθεση με τους περισσότερούς μας, πέτυχε λαβράκι στο θέμα συντρόφου.
Α, ναι την βρήκε και πιπινάκι, την πέρναγε ΜΙΑ (1) ολόκληρη ημέρα!!!

H εκπληκτική μεταμόρφωση του
Anthony Hopkins σε Alfred Hitchcock

Τον Άλφρεντ Χίτσκοκ ενσαρκώνει ο μεγάλος Anthony Hopkins. Ο Ουαλός βραβευμένος με όσκαρ (“Silence of the Lambs”) ηθοποιός δίνει ρέστα εδώ. Χωρίς να έχω πολύ συγκεκριμένη εικόνα για τον χαρακτήρα του Χίτσκοκ, η ερμηνεία του Hopkins με έκανε να πιστεύω πως βλέπω τον ίδιο με σάρκα και οστά. Σ’ αυτό βέβαια βοηθάει και το καταπληκτικό make-up, που σε κάνει να ξεχνάς ότι βλέπεις τον 75χρονό ηθοποιό.

Ο δεύτερος λόγος για να δει κανείς την ταινία είναι το θέμα της.Έλα τώρα, μιλάμε για το «Ψυχώ» (1960). Δηλαδή αυτή την άτιμη την σκηνή του ντους πόσες φορές δεν την έχεις δει να παίζει στην τηλεόραση;

Πλησιάζει την μπανιέρα ο δολοφόνος, η σκιά του μαχαιριού φαίνεται στην κλειστή κουρτίνα, κοντινό πλάνο στην τρομαγμένη Leigh και….
Απανωτές «λογοκριμένες» μαχαιριές στο κορμί της πρωταγωνίστριας. Αργές σκηνές του χεριού της να ξηλώνει την κουρτίνα και το νερό να τρέχει ανάμεικτο με αίμα (που το κοινό της εποχής θα ορκιζόταν ότι ήταν κόκκινο παρόλο που η ταινία είναι ασπρόμαυρη!). Και φυσικά η τέλεια, ανατριχιαστική μουσική υπόκρουση που έκανε την συγκεκριμένη σκηνή να είναι μια από τις πιο αναγνωρίσιμες στην ιστορία του σινεμά.
Αστείο είναι το γεγονός ότι αυτή η ταινία σταθμός ήταν πολύ κοντά στο να μην γίνει αλλά και να μην κυκλοφορήσει ποτέ.
Το στούντιο δεν ήθελε να γυριστεί η συγκεκριμένη ταινία, οι παραγωγοί δεν έβαζαν χρήματα, ενώ η Επιτροπή Λογοκρισίας έβρισκε κάθε δικαιολογία για να μην δώσει την έγκρισή της.

Βέβαια ο Χιτς όταν παθιαζόταν με ένα συγκεκριμένο εγχείρημα έβρισκε τη λύση σε κάθε πρόβλημα που παρουσιαζόταν.
Η ιστορία μας έδειξε πως η ξεροκεφαλιά του ήταν στην προκειμένη περίπτωση ευνοϊκή και για τον ίδιο αλλά και για τον παγκόσμιο κινηματογράφο.

 

Η διάσημη σκηνή στο ντους.

Σ’ αυτό το σημείο πρέπει να δηλώσω και την ντροπή μου που άργησα να δω την συγκεκριμένη ταινία. Βέβαια είχα έναν καλό λόγο, αφού κυκλοφόρησε 23 χρόνια προτού γεννηθώ! Όμως και εγώ άφησα άλλα 27 χρόνια να περάσουν. Καλύτερα όμως έτσι γιατί το είδα με την ωριμότητα (εδώ γελάμε) που χρειαζόταν για να το εκτιμήσω…

Ο τρίτος και τελευταίος λόγος για να δεις το “Hitchcock”  είναι φυσικά η αφεντιά του, ο τιτανομεγιστοτεράστιος Άλφρεντ Χίτσκοκ!

Δεσμώτης του ιλίγγου
όπως μεταφράστηκε στα Ελληνικά

Βέβαια γούστα είναι αυτά κι εγώ δεν τρελάθηκα βλέποντας «Τα πουλιά» (1963) - ήταν ένα διωράκι που γρήγορα ξέχασα. Ίσως είναι δύσκολο να εκτιμήσουν οι πιο νέες γενιές δουλειές που έγιναν τις δεκαετίες του ’50 και ’60, ιδίως όταν τα τελευταία 30 χρόνια έχουμε δει….τα πάντα στο χώρο του κινηματογράφου! Αλλά για να είμαστε σωστοί και δίκαιοι θα πρέπει να βλέπουμε τις ταινίες του με μάτια απαλλαγμένα από τα εφέ και τη γρήγορη πλοκή που έχουμε συνηθίσει. Άποψή μου πάντως είναι πως αρκετές ταινίες του βλέπονται ευχάριστα ακόμη και τώρα, 50 χρόνια (στην καλύτερη) μετά.

Στη σκία των τεσσάρων γιαγάντων

Το «Ψυχώ» που (ψιλο)αναλύσαμε πιο πάνω, είναι για μένα η τελευταία πολύ καλή ταινία του Χιτς. Οι καλύτερες δουλειές του έρχονται αναμφισβήτητα από την δεκαετία του 1950.
Ταινίες όπως τα “Strangers ona train” (1951), “Dial M for Murder” (1954), “Rear window” (1954), “To catch athief” (1955), “The man who knew too much” (1956).
Άφησα για το τέλος τις 2 αγαπημένες μου ταινίες του.

Η μια είναι το “Vertigo”  (1958) και η άλλη είναι το “North by Northwest” (1959). James Stewart και Cary Grant πρωταγωνιστούν αντίστοιχα στις 2 ταινίες έχοντας ήδη στο ενεργητικό τους συνεργασίες με τον σκηνοθέτη.

Θα κλείσω αυτό το άρθρο με μια από τις αγαπημένες μου σκηνές της βιογραφικής ταινίας.

(Χίτσκοκ προς την σύζυγό του Άλμα)

-Σ’ αγαπάω!

-Περίμενα 30 χρόνια για να τ’ ακούσω αυτό!

-Μα, γι αυτό αγαπητή μου με ονόμασαν «Μετρ της αγωνίας».

Και πραγματικά ήταν…