*Αγαπάμε Κουέντιν Ταραντίνο*

Με αφορμή την νέα ταινία του Κουέντιν Ταραντίνο (την οποία δεν εχώ δει ακόμη), Django ο τιμωρός, και για την οποία έχουν ακουστεί διθυραμβικά σχόλια, έχει πολυ μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε πως έφτασε μέχρι εδώ ο καταξιωμένος σκηνοθέτης.

Η αλήθεια είναι οτι τα τελευταία σχεδόν 20 χρόνια ακούμε το ονομά του Κ.Τ. σαν μετρ σ’άυτο το είδος ταινιών που βγάζει, μεγάλη υπόθεση δεδομένου πως  αν αφήσουμε στην άκρη  κάποιες μινι-ταινίες ή συνεργασίες που έχει κάνει, η σκηνοθετική του καριέρα αριθμεί 7 ΜΟΝΟ ταινίες απο το 1992 μέχρι κ σήμερα.
Καθόλου ασχημά ε...,για τον πρώην υπάλληλο Βιντεο-κλαμπ...Ναι ναι, αλήθεια λέω. Είχε και αυτός τις δυσκολίες του, δεν του πήγαν όλα ρόδινα στο ξεκίνημα. Στις αρχές της δεκαετίας του 90 και αφού έχει στα χέρια του το σενάριο της ταινιάρας “Reservoir Dogs”, γραμμένο απ’τον ίδιο βέβαια, δε μπορούσε να σταυρώσει παραγώγο για χρηματοδότηση, εμπιστοσύνη μηδέν, μόνο ένας άνθρωπος τον πίστεψε (μεγάλη η ώρα του) και το όνομα αυτού Harvey Keitel.

Ο πασίγνωστος τότε ηθοποίος δεν άργησε να βρει στον Ταραντίνο παραγωγούς με αντάλλαγμα τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην πρώτη ταινία του, της οποίας το κάστ των ηθοποιων είναι αξιοζήλευτο. Δίπλα στον Keitel θα δούμε τους Steve Buscemi, Tim Roth, Chris Penn και έναν  Michael Madsen ίσως στην καλύτερη του ερμηνεία.

Ο Ταραντίνο κάθε άλλο παρά αχάριστος δεν υπήρξε απέναντι στον Keitel γιατί με το που είχε έτοιμο το επομενο του project έδωσε ένα ουσιαστικό μεν, πέρασμα δε στον Χ.Κ. Το project έφερε τον τίτλο “Pulp Fiction” (1994) και θεωρειται από πολλούς (συμπεριλαμβανομένου κ εμού) ως η καλύτερή του δουλειά μέχρι τώρα.Το είδαμε στο Reservoir Dogs, το βλέπουμε και εδώ, θα το δούμε και στη συνέχεια, ο Ταραντίνο προτιμά να έχει στο καστ πολύ γνωστά ονόματα ηθοποιών που την περίοδο εκείνη οι «μετοχές» τους ήταν πεσμένες, άρα μια κατάσταση win-win που λένε κ οι φίλοι μας οι Αμερικανοί αφού και αυτός έχει αναγνωρίσιμα ονόματα στην ταινία του και οι «ξεχασμένοι» ηθοποιοί κάνουν το δικό τους come-back. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της εποχής ο John Travolta που εδώ εμφανίζεται με τους Samuel Jackson, Christopher Walken, Bruce Willis, Uma Therman (μετέπειτα μούσα του), και τους γνωστούς του τώρα πια Buscemi, Roth κ Keitel. 

Συνέχεια έχει το 1997 η μεταφορά της νουβέλας “Jackie Brown” στη μεγάλη οθόνη, μια «χαμένη» θα έλεγα ταινία από τους φαν του σκηνοθέτη και ίσως λίγο αδικημένη, γιατι πρόκειται για μια πολύ ωραία ταινία που δεν ακούστηκε τόσο, παρόλο που η υπόθεση δεν υστερεί από κάποια άλλη αστυνομική περιπέτεια του είδους. Μεγάλα ονοματά και εδώ όπως ο τεράστιος Robert De Niro, S. Jackson (κ πάλι), Bridget Fonda και ο Michael Keaton.

To 2003 θα μας παρουσιάσει το «Κill Bill» που θα κυκλοφορήσει σε 2 μέρη (volume 1 -2003, volume 2 -2004), το οποίο είναι, όπως μαρτυρά και ο τίτλος του, μια ιστορία εκδίκησης, τίποτα παραπάνω.

Τίποτα παραπάνω; Όχι!

Είναι αναμφίβολα η ταινία στην οποία «έριξε» την πιο πολλή δουλειά απο όλες, χωρισμένη σε δυο κουλτούρες. Στο πρώτο μέρος έχουμε την Ασιάτικη κουλτούρα, με σπλάτερ, καράτε, κουνγκ φου, άνιμε κ.λπ. και αντίστοιχα στο δεύτερο μέρος έχουμε την Δυτική, με φαρ ουέστ, καουμπόιδες κ.λπ.

Επειδή δεν τα πήγαινα πολύ καλά με τον Ασιατικό κινηματογράφο διαλέγω το δεύτερο μέρος σαν καλύτερο, αλλά όχι, όχι, αφού  ο μεγάλος Ταραντίνο μας το παρουσίασε σαν 1 και 2 το δεχόμαστε σαν μια ποοολύ μεγάλη ταινία, που τυχαίνει να μας αρέσει το δεύτερο κομμάτι της...
Η Uma Therman σε προταγωνιστικο ρόλο, τα κάνει όλα εδώ και της πάει πάρα πολύ η Κιτρινόμαυρη φόρμα αλά Μπρους Λι. Μαζί της εμφανίζονται οι Lucy Liu, Daryl Hannah, Michael Madsen και η αποκάλυψη David Carradine στο ρόλο του Bill.

Μετά μας τα χάλασε λίγο καθώς το 2007 αποφάσισε μαζί με τον φίλο σκηνοθέτη Robert Rodriguez (Sin City, Desperado) να γυρίσουν ο καθένας απο μία ταινία B-movie ως φόρο τιμής προς τις κακογυρισμένες ταινίες θρίλερ του ’80. Το αποτέλεσμα ήταν το φονικό αυτοκίνητο γνωστο κ ως “Death Proof”. Εγώ προσωπικά κρατάω το πρώτο μισό της ταινίας, που μας παρουσιάζει την πλοκή και βέβαια την συμμετοχή (ενος ακόμη «ξεχασμένου») του Kurt Russell ο οποίος πραγματικά δίνει τον καλύτερό του εαυτό και με βάζει σε σκέψεις να το ξαναδώ μόνο για την ερμηνεία του.

 
Η επόμενη δουλειά του δεν άργησε να βγει (πάλι καλά, γιατί είναι σαν τις περιπτώσεις του κυριακάτικου τραπεζιού που μόλις έχεις φάει μια μπουκιά που σε χάλασε κ ανυπομονείς να «κατεβάσεις» κάτι δοκιμασμένο για να ηρεμήσει το στομάχι) και το 2009 μας παρουσίασε άλλη μια καταπληκτική ταινία, το ”Inglourious Basterds”. Αντιπολεμική, βασισμένη στα γεγονότα του 2^ου Παγκοσμίου Πολέμου, χωρίς να είναι ιστορικά ακριβής, με υπέροχη σκηνοθεσία παρότι είναι 2 ½ ώρες, σε τραβάει να το δεις χωρίς κενά. Υπέροχες ερμηνείες που θα θυμάσαι από Brad Pitt, Eli Roth, Michael Fassbender και έναν (νικητή του όσκαρ β’ αντρικού) Christoph Waltz, που κλέβει άνετα την παράσταση στο ρόλο ένος “psycho”  Γερμανού αξιωματικού και συστήνεται με τον καλύτερο τρόπο σε όλους εμάς που δεν τον είχαμε πάρει χαμπάρι, γιατί δεν βλεπουμε όλες τις «ψαγμένες» ευρωπαϊκές ταινίες που κυκλοφορούν...

 

Τα ονόματα και μόνο που θα μας παρουσιάσει στην τελευταία του ταινία είναι αρκετά για να τρέξουμε να βγάλουμε εισητήριο στον κοντινότερο κινηματογράφο, μια Τετάρτη βέβαια που θα έχει 2 στην τιμή του ενός γιατί οκ ταινιάρα μεν, τσεπή άδεια δε.
Στο “Django Unchained” θα δούμε τους Jamie Foxx, Samuel Jackson, Christoph Waltz και Leonardo Di Caprio, ο οποίος πάει από καλή ταινία σε καλύτερη τα τελευταία χρόνια...



 
Χωρίς υπερβολές ο άνθρωπος (Ταραντίνο) πρόκειται για ιδιοφυία, με ένα έργο που θα το θυμούνται αρκετές γενιές μέτα από αυτόν.
Η τελευταία μου παρατήρηση για τις ταινίες του θα ήταν η μουσική που διαλέγει. Χάρη στις επιλογές του έχουμε μάθει ή έχουμε θυμηθει απίστευτες κομματάρες που θελοντάς και μη μας θυμίζουν με τη σειρά τους τη σκηνή στην οποία τις ακούσαμε. Μερικά από αυτά είναι το "Stuck in the Middle With You - Stealer's Wheel" από το Reservoir Dogs. Το "Girl, you'll be a Woman Soon - Urge Overkill"  από το Pulp Fiction μια διασκευή του παλιού τραγουδιού του Neil Diamond ή ακόμα και το "Bang, Bang (My Baby Shot me Down) - Nancy Sinatra" από το Kill Bill vol.1. 

                                  Little Green Bag - George Baker Selection
 
Δεν περιμένω από τους πατεράδες μας να πετάξουν την σκούφια τους για τον Ταραντίνο, αλλά η γενιά των 30-40ρηδων μπορεί άνετα να πει πως....Αγαπάμε Κουέντιν Ταραντίνο... 

Ποιά είναι η δικιά σας αγαπημένη ταινία του Κουέντιν Ταραντίνο;
Περιμένω σχόλια...