Ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου

Ο ταλαντούχος κύριος Dave Engledow είναι φωτογράφος από την Washington. Με τη βοήθεια της συζύγου του Jen, δημιούργησε μία σειρά ευφάνταστων φωτογραφιών, με την ονομασία World’s Best Father . Πρωταγωνιστές σε αυτές τις φωτογραφίες είναι ο ίδιος και η γλυκύτατη κορούλα του Alice Bee. Στις φωτογραφίες απεικονίζει τον εαυτό του σαν απερίσκεπτο και αδιάφορο πατέρα. Το τελικό αποτέλεσμα είναι φυσικά προΙόν επεξεργασίας, αφού σε πολλές από αυτές η μικρή φαίνεται να κάνει πολύ επικίνδυνα πράγματα.
Πάρτε μία μικρή γεύση:

Decorating in the rain!!

Η σημερινή μέρα εκτός από απίστευτη ταλαιπωρία [έκανα 1 ώρα και σαράντα λεπτά να φτάσω στο γραφείο μου], μου έδωσε και έμπνευση.. Υπάρχουν αξεσουάρ προστασίας από τη βροχή που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν στη διακόσμηση;

Για μουσική υπόκρουση αυτού του άρθρου προτείνω:

 

Η πιο ωραία -ίσως- ιδέα που βρήκα είναι να χρησιμοποιήσει κανείς κομμάτια από υδρορρόη (πλαστικά ή μεταλλικά λούκια που τοποθετούνται στην άκρη των κεραμοσκεπών για να συλλέγουν το νερό της βροχής και να το κατευθύνουν σε στέρνα, πηγάδι κτλ.) στην κουζίνα. Πρώτα τα κόβετε σε κομμάτια με μήκος περίπου 12 εκατοστών. Στη συνέχεια τα κόβεται στη μέση, κατά μήκος. Καφώστε τα σε κομμάτια ξύλου ή στο κάτω μέρος των ραφιών και δημιουργήστε, έτσι, "αυλάκια" για να κρεμάτε τα ποτήρια. Μπορείτε να τα βάψετε σε όποιο χρώμα ταιριάζει στην κουζίνα σας. Ιδανικά μπορείτε να βρείτε σε υπαίθριες αγορές (μάλλον πιθανότερα του εξωτερικού) ξύλινα κομμάτια από υδρορρόες.

supergreat.tumblr.com

huffpost.com

Χρωματο-ουτοπία!

Ένα συνηθισμένο πρόβλημα που συναντάω με πελάτες, είναι ότι παρά τις πολύωρες συζητήσεις για την επιλογή των κατάλληλων χρωμάτων, το τελικό αποτέλεσμα διαφέρει από αυτό που είχαν φανταστεί. Έτσι, λίγο πριν την τελική απόφαση, παίρνω φωτογραφία του χώρου που θέλουν να βάψουν και τους παρουσιάζω τις δικές μου χρωματικές προτάσεις. Τον τελευταίο καιρό έχω βρει μία πολύ εύχρηστη σελίδα, στην οποία μπορείς να επιλέξεις τα χρώματα που σου αρέσουν, να ανεβάσεις μία φωτογραφία του χώρου σου και να δεις πως θα φαίνεται με τα χρώματα αυτά!

Τα βήματα είναι απλά:

1. Μπες στη σελίδα mycolortopia.com

Κάνε εγγραφή για να μπορείς να αποθηκεύεις τα αγαπημένα σου χρώματα και τα τελικά project.

2. Κάνε κλικ στη μέση της σελίδας, εκεί που λέει "color my room". Θα εμφανιστεί η παρακάτω σελίδα.

3. Διάλεξε κάποιον από τους προτεινόμενους συνδυασμούς χρωμάτων ή κάποιον από τους αποθηκευμένους.

4. Ανέβασε τη φωτογραφία του δωματίου που θέλεις να αλλάξεις. Χρησιμοποίησε το μπλε μολύβι για να οριοθετήσεις τις περιοχές που θέλουν βάψιμο και το πορτοκαλί για αυτές που δεν χρειάζονται βάψιμο.

5. Παίξε όσο θέλεις με τα χρώματα! Δοκίμασε όλους τους συνδυασμούς πριν καταλήξεις.

6. Όταν καταλήξεις στον αγαπημένο σου συνδυασμό, προχώρησε στο τελευταίο βήμα. Το τελικό αποτέλεσμα θα αποθηκευτεί στη σελίδα και θα έχεις επιλογή εκτύπωσης ή αποστολή με email.

Για οποιαδήποτε απορία, μη διστάσετε να με ρωτήσετε! Στείλτε μου την φωτογραφία πριν την επεξεργασία και τη φωτογραφία με το τελικό αποτέλεσμα για να σας κάνω και μία δική μου πρόταση.

Θα φορέσω κάλτσες στις καρέκλες!

Την παρακάτω φωτογραφία τη βάζω χωρίς να είμαι σίγουρη αν μου αρέσει αυτό που βλέπω.

apartmenttherapy.com

Με την πρώτη ματιά δεν φαίνεται κάτι περίεργο. Αν όμως κοιτάξετε καλύτερα θα δείτε ότι οι δύο μπροστινές καρέκλες φοράνε κάλτσες [!!!]. Φυσικά αυτή η νέα [ελπίζω-να-μην-γίνει] μόδα έρχεται από την αγαπημένη κατά τ'άλλα Ιαπωνία. Ίσως να ξεκίνησε για πρακτικούς λόγους, για να μην γδέρνεται το ξύλινο δάπεδο. Όσο για την τελική εικόνα αμφιταλαντεύομαι ανάμεσα στο να την λατρεύω και να την μισώ.

Εσάς πως σας φαίνεται;

Το κλουβί με τις τρελές

Εντάξει, ο τίτλος μπορεί να φαντάζει τρομακτικός ή να σας παραπέμπει σε ταινία, όμως άλλος είναι ο σκοπός μου! Μία ιδέα που μου άρεσε από παλιά και έχω κάνει και σπίτι μου, είναι ηεναλλακτική χρήση ενός κλουβιού [τι άσχημη λέξη!] για πουλιά. Μινιμαλιστικά με λιτές γραμμές, μπαρόκ με ρομαντικές πινελιές, μεγάλα, μικρά, λευκά ή χρωματιστά, τα κλουβιά μπορούν να χρηισμοποιηθούν με πολλές διαφορετικές διακοσμητικές τάσεις. Αν δεν έχετε κάποιο κλουβί που να σας αρέσει αισθητικά, μπορείτε να βρείτε σε μαγαζιά με είδη ζώων ή σε παλαιοπωλεία (για ποιό ιδιαίτερο στυλ).

indulgy.com

thelittlecorner.tumblr.com

 Το πιο απλό που μπορείτε να κάνετε είναι να βάλετε ένα ή μερικά κεριά μέσα στο κλουβί και να το τοποθετήσετε πάνω σε ένα τραπέζι ή στο δάπεδο. Το παιχνίδισμα του φωτός θα τραβήξει τα βλέμματα.

Χίτσκοκ (Hitchcock 2012)

Θα μπορούσα να απαριθμήσω αρκετούς λόγους για να δει κάποιος μια νέα ταινία, όπως το “Hitchcock” (2012) που κυκλοφόρησε την προηγούμενη εβδομάδα στην Ελλάδα.

Ένας καλός λόγος για να δει κανείς μια νέα προβολή βιογραφικού περιεχομένου, συνήθως είναι ο πολύπειρος και καταξιωμένος σκηνοθέτης που αναλαμβάνει τέτοιου είδους projects. Σ’ αυτή την ταινία αυτό δεν ισχύει, αφού οι παραγωγοί της Fox εμπιστεύτηκαν τη δουλειά στον άγνωστο σκηνοθέτη-σεναριογράφο Sesha Gervasi (εγώ προσωπικά ούτε στο IMDb δεν τον είχα δει). Το σενάριο της ταινίας βασίστηκε σε μια νουβέλα που φέρει το όνομα “Alfred Hitchcock and the making of Psycho”.

Βέβαια ο άγνωστος σκηνοθέτης δεν τα βρήκε και τόσο σκούρα, γιατί το καστ των ηθοποιών που είχε στην διάθεσή του είναι αξιοζήλευτο. Έτσι ερχόμαστε λοιπόν στον πρώτο από τους τρεις πολύ καλούς λόγους για να δει κάποιος το «Χίτσκοκ»…

Πρώτον, για τους ηθοποιούς.
Περιττό να αναφέρουμε πως οι ερμηνείες είναι πολύ καλές (οκ δε μιλάμε για οσκαρικές).
Θα δούμε ακόμη και σε μικρούς ρόλους ηθοποιούς με γνώριμες «φάτσες» που και όνομα να μη θυμόμαστε θα πούμε σίγουρα «ρε συ αυτός δεν έπαιζε σε εκείνη την ταινία» κ.λπ…
Τα πιο αναγνωρίσιμα ονόματα είναι πέντε: ένας άντρας, τέσσερις γυναίκες. Άλλωστε όπως είναι γνωστό ο Άλφρεντ είχε αδυναμία στις γυναίκες πρωταγωνίστριές του (ειδικά τις ξανθιές). Ας ξεκινήσουμε από το «αδύναμο φύλο» (αααχχ, οκ κυρίες μου μη βαράτε, λάθος έκφραση) «ωραίο φύλο»! Καλύτερα ε;

H Jessica Biel ως Vera Miles

Η Jessica Biel παίζει το ρόλο της Vera Miles, που συνεργαζόταν τότε με τον Χίτσκοκ και ο ίδιος ήθελε να την κάνει μεγάλο αστέρι. Η ίδια προτίμησε την οικογένειά της από το Χόλλυγουντ, την αδικείς;

H Toni Collette ως Peggy Robertson

Στον ρόλο της αφοσιωμένης βοηθού του Χίτσκοκ, Peggy Robertson, θα δούμε την Toni Collette, που την μάθαμε πιο πολύ από το εκπληκτικό “Little Miss Sunshine” (χαρίζει επίσης τη φωνή της στο πολύ καλό καρτούν “Mary and Max”).

Scarlett Johansson / Janet Leigh

Την μητέρα της Jamie Lee Curtis και σύζυγο του Tony Curtis, Janet Leigh, την ερμηνεύει η Scarlett Johansson. Την οποία ομολογουμένως την έχουν διαλέξει να συμμετάσχει σε πολύ ωραίες ταινίες την τελευταία δεκαετία (“Match Point”, “Vicky Christina Barcelona”, “The Prestige”). Έχει να καυχιέται ότι υπήρξε μούσα και του μεγάλου Woody Allen και είναι επίσης (συγνώμη και πάλι κυρίες μου) πολύ respect….(κλείνω μάτι).

H Helen Mirren στο ρόλο
της κυρίας Χίτσκοκ

Από γυναικείες παρουσίες άφησα για το τέλος την οσκαρική Helen Mirren (“The Queen”), που βλέπουμε στον ρόλο της Alma Reville. Εδώ το Λενάκι δίνει μία από τις καλύτερες ερμηνείες της σαν σύζυγος/αφανής συνεργάτης του Χίτσκοκ και μια από τους λίγους που υποστήριξαν το συγκεκριμένο εγχείρημα. Άρα ο Χιτς σε αντίθεση με τους περισσότερούς μας, πέτυχε λαβράκι στο θέμα συντρόφου.
Α, ναι την βρήκε και πιπινάκι, την πέρναγε ΜΙΑ (1) ολόκληρη ημέρα!!!

H εκπληκτική μεταμόρφωση του
Anthony Hopkins σε Alfred Hitchcock

Τον Άλφρεντ Χίτσκοκ ενσαρκώνει ο μεγάλος Anthony Hopkins. Ο Ουαλός βραβευμένος με όσκαρ (“Silence of the Lambs”) ηθοποιός δίνει ρέστα εδώ. Χωρίς να έχω πολύ συγκεκριμένη εικόνα για τον χαρακτήρα του Χίτσκοκ, η ερμηνεία του Hopkins με έκανε να πιστεύω πως βλέπω τον ίδιο με σάρκα και οστά. Σ’ αυτό βέβαια βοηθάει και το καταπληκτικό make-up, που σε κάνει να ξεχνάς ότι βλέπεις τον 75χρονό ηθοποιό.

Ο δεύτερος λόγος για να δει κανείς την ταινία είναι το θέμα της.Έλα τώρα, μιλάμε για το «Ψυχώ» (1960). Δηλαδή αυτή την άτιμη την σκηνή του ντους πόσες φορές δεν την έχεις δει να παίζει στην τηλεόραση;

Πλησιάζει την μπανιέρα ο δολοφόνος, η σκιά του μαχαιριού φαίνεται στην κλειστή κουρτίνα, κοντινό πλάνο στην τρομαγμένη Leigh και….
Απανωτές «λογοκριμένες» μαχαιριές στο κορμί της πρωταγωνίστριας. Αργές σκηνές του χεριού της να ξηλώνει την κουρτίνα και το νερό να τρέχει ανάμεικτο με αίμα (που το κοινό της εποχής θα ορκιζόταν ότι ήταν κόκκινο παρόλο που η ταινία είναι ασπρόμαυρη!). Και φυσικά η τέλεια, ανατριχιαστική μουσική υπόκρουση που έκανε την συγκεκριμένη σκηνή να είναι μια από τις πιο αναγνωρίσιμες στην ιστορία του σινεμά.
Αστείο είναι το γεγονός ότι αυτή η ταινία σταθμός ήταν πολύ κοντά στο να μην γίνει αλλά και να μην κυκλοφορήσει ποτέ.
Το στούντιο δεν ήθελε να γυριστεί η συγκεκριμένη ταινία, οι παραγωγοί δεν έβαζαν χρήματα, ενώ η Επιτροπή Λογοκρισίας έβρισκε κάθε δικαιολογία για να μην δώσει την έγκρισή της.

Βέβαια ο Χιτς όταν παθιαζόταν με ένα συγκεκριμένο εγχείρημα έβρισκε τη λύση σε κάθε πρόβλημα που παρουσιαζόταν.
Η ιστορία μας έδειξε πως η ξεροκεφαλιά του ήταν στην προκειμένη περίπτωση ευνοϊκή και για τον ίδιο αλλά και για τον παγκόσμιο κινηματογράφο.

 

Η διάσημη σκηνή στο ντους.

Σ’ αυτό το σημείο πρέπει να δηλώσω και την ντροπή μου που άργησα να δω την συγκεκριμένη ταινία. Βέβαια είχα έναν καλό λόγο, αφού κυκλοφόρησε 23 χρόνια προτού γεννηθώ! Όμως και εγώ άφησα άλλα 27 χρόνια να περάσουν. Καλύτερα όμως έτσι γιατί το είδα με την ωριμότητα (εδώ γελάμε) που χρειαζόταν για να το εκτιμήσω…

Ο τρίτος και τελευταίος λόγος για να δεις το “Hitchcock”  είναι φυσικά η αφεντιά του, ο τιτανομεγιστοτεράστιος Άλφρεντ Χίτσκοκ!

Δεσμώτης του ιλίγγου
όπως μεταφράστηκε στα Ελληνικά

Βέβαια γούστα είναι αυτά κι εγώ δεν τρελάθηκα βλέποντας «Τα πουλιά» (1963) - ήταν ένα διωράκι που γρήγορα ξέχασα. Ίσως είναι δύσκολο να εκτιμήσουν οι πιο νέες γενιές δουλειές που έγιναν τις δεκαετίες του ’50 και ’60, ιδίως όταν τα τελευταία 30 χρόνια έχουμε δει….τα πάντα στο χώρο του κινηματογράφου! Αλλά για να είμαστε σωστοί και δίκαιοι θα πρέπει να βλέπουμε τις ταινίες του με μάτια απαλλαγμένα από τα εφέ και τη γρήγορη πλοκή που έχουμε συνηθίσει. Άποψή μου πάντως είναι πως αρκετές ταινίες του βλέπονται ευχάριστα ακόμη και τώρα, 50 χρόνια (στην καλύτερη) μετά.

Στη σκία των τεσσάρων γιαγάντων

Το «Ψυχώ» που (ψιλο)αναλύσαμε πιο πάνω, είναι για μένα η τελευταία πολύ καλή ταινία του Χιτς. Οι καλύτερες δουλειές του έρχονται αναμφισβήτητα από την δεκαετία του 1950.
Ταινίες όπως τα “Strangers ona train” (1951), “Dial M for Murder” (1954), “Rear window” (1954), “To catch athief” (1955), “The man who knew too much” (1956).
Άφησα για το τέλος τις 2 αγαπημένες μου ταινίες του.

Η μια είναι το “Vertigo”  (1958) και η άλλη είναι το “North by Northwest” (1959). James Stewart και Cary Grant πρωταγωνιστούν αντίστοιχα στις 2 ταινίες έχοντας ήδη στο ενεργητικό τους συνεργασίες με τον σκηνοθέτη.

Θα κλείσω αυτό το άρθρο με μια από τις αγαπημένες μου σκηνές της βιογραφικής ταινίας.

(Χίτσκοκ προς την σύζυγό του Άλμα)

-Σ’ αγαπάω!

-Περίμενα 30 χρόνια για να τ’ ακούσω αυτό!

-Μα, γι αυτό αγαπητή μου με ονόμασαν «Μετρ της αγωνίας».

Και πραγματικά ήταν…

One Hit Wonder

Η ζωή είναι πολύπλοκη. Δεν είναι απλή. Το ίδιο και η μουσική. Υπάρχουν καλλιτέχνες που κτίζουν την καριέρα τους σιγά σιγά . Οι Beatles κόλλησαν πολλά ένσημα στο μουσικό ΙΚΑ, στα κλαμπάκια πριν γίνουν διάσημοι. Πολλές φορές  όμως εμφανίζεται από το πουθενά ένας καλλιτέχνης, κάνει πάταγο με ένα τραγούδι και μετά εξαφανίζεται. Το φαινόμενο ονομάζεται «One Hit Wonder» (θαύμα μιας επιτυχίας). Η ιστορία της μουσικής είναι γεμάτη τέτοια φαινόμενα.

Αν παραβλέψουμε τα κατασκευάσματα της μουσικής βιομηχανίας, που με την έντονη διαφήμιση και το επίμονο promotion σπρώχνει ατάλαντους στην κορυφή, (που είναι και φυσικό μετά να εξαφανιστούν), οι υπόλοιποι δεν είναι χωρίς αξία. Πολλοί από αυτούς τους καλλιτέχνες έχουν ταλέντο, επόμενα τραγούδια τους είναι ισάξια, αλλά η επιτυχία, τους γυρνάει την πλάτη οριστικά και αμετάκλητα.

Δεν είναι εύκολο να βρει κανείς τις αιτίες. Ίσως αυτό το φαινόμενο να είναι η απόδειξη ότι η επιτυχία οφείλεται σε πολλά πράγματα και όχι μόνον στο ταλέντο.

Ας δούμε μερικές περιπτώσεις.

1970     Ένας νεαρός μουσικός ο Jeff Christie δίνει στους (διάσημους τότε) Tremeloes ένα τραγούδι του, το «Yellow River». Οι Tremeloes το ηχογραφούν αλλά δεν το βγάζουν σε δίσκο γιατί  ήταν πρόσφατη η επιτυχία τους "Call Me Number One" και διότι πίστευαν ότι το συγκεκριμένο τραγούδι ήταν πολύ pop  για το προφίλ του group. Ο παραγωγός τους αφαιρεί τα φωνητικά και βάζει τον Jeff Christie να τραγουδήσει το τραγούδι. Αποτέλεσμα, μια παγκόσμια επιτυχία που πούλησε τρία εκατομμύρια δίσκους. Παρά την επιτυχία και παρά τις συνεχείς προσπάθειες (έβγαλαν 6 άλμπουμ) οι  Christie δεν μπόρεσαν να ξανακάνουν επιτυχία.

1970   Ένα τραγούδι δονεί σχεδόν όλη την Ευρώπη. Είναι το «Sympathy» των Rare Bird. Μόνο στην Γαλλία πουλάει 500.000 δίσκους. Στην Ελλάδα ακούγεται παντού.  Στην Ιταλία φτάνει στο Νο2. Παραδόξως στην πατρίδα των Rare Bird (Αγγλία) δεν έχει ανάλογη επιτυχία, φτάνει μέχρι το Νο 27 του Top 100. Η συνέχεια; Τίποτε. Αν και οι Rare Bird έβγαλαν συνολικά 5 άλμπουμ, βυθίστηκαν στην αφάνεια.

1972   Ένα ινστρουμένταλ κομμάτι σαρώνει σε όλο τον κόσμο. Είναι το Popcorn των Hot Butter. Ρυθμικό, απλό λιτό και στιβαρό εξαπλώνεται με ταχύτητα αστραπής. Πουλάει δύο εκατομμύρια δίσκους παγκοσμίως.Η συνέχεια δεν είναι τόσο καλή. Οι Hot Butter βγάζουν μερικούς δίσκους αλλά παραμένουν στην αφάνεια.  Το παράξενο είναι ότι το Popcorn είναι διασκευή. Είναι σύνθεση του Gershon Kingsley ο οποίος το πρωτοκυκλοφόρησε το 1969 χωρίς καμμία επιτυχία.

1988  Ένα παράξενο τραγούδι με έναν αισιόδοξο τίτλο γίνεται παγκόσμια επιτυχία. Γίνεται Νο 1 σχεδόν σε όλο τον κόσμο και κερδίζει το Grummy για το τραγούδι της χρονιάς.Είναι το « Don’t worry, be happy» του Bobby McFerrin. Λέμε παράξενο γιατί το τραγούδι ηχογραφήθηκε χωρίς να χρησιμοποιηθεί ούτε ένα όργανο (ντραμς, κιθάρες κλπ.) . Ο ίδιος ο τραγουδιστής μιμείται όλα τα όργανα. Ο Bobby McFerrin δεν μπόρεσε ποτέ ξανά να επαναλάβει την επιτυχία και στράφηκε σε άλλες καλλιτεχνικούς δρόμους.

Ο κατάλογος είναι ατελείωτος. Μας διδάσκει ένα πράγμα όμως, συνταγές να φτάσει κανείς στην επιτυχία υπάρχουν πολλές. Η δυσκολία είναι να παραμείνεις εκεί. Για να εξασφαλίσεις την άδεια παραμονής χρειάζονται και άλλα πράγματα εκτός από το ταλέντο.